Niealimentacja – czym jest i jakie niesie konsekwencje prawne?
Niealimentacja to termin prawny odnoszący się do sytuacji, w której osoba zobowiązana do płacenia alimentów uchyla się od tego obowiązku.
Obowiązek alimentacyjny wynika z przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, natomiast penalizacja uchylania się od płacenia alimentów została uregulowana w art. 209 Kodeksu karnego. Zgodnie z jego treścią:
1. Kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Czynność sprawcza przestępstwa niealimentacji polega na uchylaniu się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące.
W tym miejscu należy wytłumaczyć czym dla Sądu jest tzw. uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego?
Sąd Najwyższy wskazał, iż uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany, mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75).
Zatem przez pojęcie uchylania się od obowiązku alimentacyjnego należy rozumieć negatywny stosunek psychiczny sprawcy do świadczenia, sprawiający, że nie dopełnia on swojego obowiązku, mimo że ma obiektywną możliwość jego wykonania.
Jednocześnie jeden z moich ulubionych wyroków stanowi, iż fakt zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji albo przez inne osoby, niezobowiązane, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia ma niemożność zaspokojenia tych potrzeb (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86, s. 10).
Jeśli potrzebujesz pomocy z prawa rodzinnego lub karnego to zapraszam Cię do kontaktu – jestem na warszawskiej Pradze!
